Urineverlies. Ik stoor me aan die reclames waarin dames praten over urineverlies en hoe ze door
versteviging in de slip onverstoorbaar kunnen gaan zeilen. Zeilen met urineverlies lijkt mij niet erg, want je gaat nooit droog overstag. Dames die opscheppen dat ze, sinds ze iets beschermends
dragen vanwege urineverlies, nu onbezorgd met hun vriendinnen kunnen bloemschikken of bingewatchen. Ze zien er altijd heel knap en verzorgd uit voor hun leeftijd. Stralen zelfverzekerdheid uit:
ik lek, maar ik mag er zijn!
Maar mij is het nu ook overkomen. Urineverlies. Je krijgt er opeens mee te maken en dan realiseer je je dat je weer een stapje dichter bij de
totale aftakeling bent. Een ongelukje, en een gênante ervaring. Ook omdat mijn jongste zoon me erop moest wijzen. ,,Pap! Kijk even naar je kruis!''
Mijn zoon en ik treden samen op tijdens de jaarlijkse muziekuitvoering van de muziekschool. Hij speelt piano
en ik zing er wat bij. Het is zijn debuut, dus de grootouders mogen dit prachtige moment in het leven van hun kleinzoon niet missen. Omdat mijn moeder een beetje ver weg woont, bied ik aan om ze
op te halen. Normaal doe je daar een uurtje over, maar omdat het vrijdag is, zijn we een kleine drie uur onderweg.
Dus kunnen we niet eerst thuis even omkleden en daarom vraag ik aan mijn man of hij een nette lange broek en shirtje mee wil nemen – je moet er pico
bello uitzien als je samen met je zoon het toneel betreedt. Net voordat het concert begint, komen we aangescheurd, terwijl ik gedurende de rit al aandrang had. Maar ach, mijn plas ophouden, dat
ben ik door mijn werk wel gewend. Dus ik maak me geen zorgen.
Ik stap de auto uit. Mijn man geeft me de kleding en mijn zoon sommeert me op te schieten. ,,Waar moet ik me
omkleden?'' Dat weet niemand en we hebben weinig tijd. In de haast besluit ik me bij de auto om te kleden. Mensen zien me in mijn halfblote kont staan als ik buk en mijn broek aantrek. Dan
gebeurt het: urineverlies. Ik wil de deur van de auto op slot doen en mijn zoon wijst mij op de vlek in mijn broek. ,,Godverdegodver.''
Wat nu? ,,Zo ga ik echt niet met jou optreden'', zegt mijn zoon. ,,Gaan jullie maar vast naar binnen!’’ Ik maak de auto open en ga met mijn kruis voor
de blowers hangen die ik op hard en heel warm zet. Maar het is buiten ook warm, dus dit werkt niet…
In draf loop ik het gebouw binnen en daar het toilet in. Met mijn kruis ga ik tegen de handenblower staan,
maar ook dat schiet niet op. Mijn zoon komt het toilet binnen en zegt: ,,Pap, haal je blouse uit je broek, dan valt die eroverheen!'' ,,Maar het is binnen tien minuten weg, dat weet ik
zeker.''
Hij kijkt me indringend aan. De blouse gaat over de broek en een beetje krom lopend betreden we de zaal. Pas
na de pauze zijn we aan de beurt. We spelen fantastisch. En volkomen opgedroogd.
Bron: https://www.ad.nl/nieuws/genecirc-nant-urineverlies~a8d55b0c/?utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=socialsharing_web